خبر / پولی که از ملت ایران به جیب همسایگان می‌رود

پولی که از ملت ایران به جیب همسایگان می‌رود



ايران با آنکه 13 ميدان مستقل و 6 ميدان مشترک از 35 ميدان هيدروکربوري خليج فارس یعنی سهم قابل توجهي از منابع دريايي را به خود اختصاص داده است اما بر اساس گزارشهاي رسمي، کشورهای عربی همسایه 9 برابر ایران از این میادین مشترک برداشت می کنند.



سال گذشته در حالی که وزارت نفت مشغول برگزاری سوروسات جشن یکصدمین سال کشف نفت بود همسایگان عرب ایران با سرعت بسیار در حال استفاده هرچه بیشتراز منابع نفتی مشترک خود با ایران بودند. در حالی که ایران در صحنه بین المللی مشغول بحث و جدل با کشورهای دیگر است و به یمن این بحث ها و دشمنی ها در طی سی سال گذشته مدام در حال تحریم بوده است کشورهای منطقه از ثروت ایران که در برخی میادین به صورت مشترک قرار گرفته است برداشت کرده اند.

اکنون نیزدر حالی که کارشناسان نفتی ایران مدام درباره برداشت بی رویه همسایگان ایران از ذخایر نفتی و گازی در میدان های مشترک هشدار می دهند مسوولان این کشور که اکنون از این منابع به میزان بسیار کمی برداشت می کند به جای استفاده از تمام امکانات برای جبران خسارت از دست رفتن این ثروت ملی درگیر ستیز با دنیا هستند. ستیزی که به تحریم های مختلف علیه ایران انجامیده و روند حفاری در این میدان ها را بیش از پیش کند کرده است.

وجود 35 ميدان مشترك نفتي و گازي در دريا و خشكي با کشورهای همسایه نشاندهنده وضعیت بحرانی پروژه ها در ایران است. ایران با کشورهای همسایه یعنی عراق، ترکمنستان، کویت، عربستان، قطر، امارات و عمان دارای مخازن اشتراکی است. حداقل 16 مخزن مشترک بین ایران و کشورهای حاشیه خلیج فارس وجود دارد. مخازن مشترک خشکی میان ایران با کشورهای عراق و ترکمنستان نیز وجود دارد. در طول مرز مشترک ایران و عراق پنج مخزن نفتی نفت‌شهر، دهلران، پایدار غرب، آزادگان و یادآوران وجود دارد. در مرز مشترک ایران و ترکمنستان نیز میدان گازی گنبدلی قرار دارد.

در چند میدان مهم نفت و گاز، ایران با کشورهای حاشیه خلیج فارس مشترک است. میدان گازی فوق عظیم پارس جنوبی که در ادامه به میدان شمال تبدیل می‌شود، با کشور قطر مشترک است. این میدان یکی از بزرگ‌ترین و مهم‌ترین میادین گاز در دنیا است. درحالی که کشور قطر از سال 1991 برداشت از این مخازن را آغاز کرده و اکنون داراری 20 دستگاه دکل حفاری است، ایران تنها صاحب دو دکل در این میدان بسیار مهم و مشترک است و برداشت خود را یازده سال بعد از قطر آغاز کرده است.

برای دانستن اهمیت شتاب در استفاده از ذخایر مشترک کافی ست یک لیوان پر آب را درنظر بگیرید که بین دو نفر مشترک است و هردو با نی از آن می نوشند. مشخص است که تعلل یکی سبب رسیدن سهم بیشتر به آن یکی می شود. این را بگذارید در کنار این مطلب که بسیاری از دخایر مشترک ایران و کشورهای حاشیه خلیج فارس منابع گازی هستند. گاز را نمی توان در زیرزمین به دو قسمت تقسیم کرد بنابراین هرطرفی که بیشتر برداشت کند، گاز موجود در سفره های زیرزمینی نیز بیشتر به همان سمت حرکت می کند و طبعا برداشت بیشتری نیز از آن صورت می گیرد.

واقعیت این است که شیوخ عرب تا کنون توانسته اند ایران را با وجود داشتن دومین ذخایر گاز و سومین ذخایر نفت در دنیا به راحتی جا بگذارند، تا آن جا که قطریها تا کنون برمبنای قیمت میلیاردها دلا ر بیشتر از ایران در میدان مشترک پارس جنوبی که بزرگترین میدان گازی دنیا محسوب می شود، برداشت کرده اند و صدالبته، این میزان افزایش برداشت در میادین کوچکتر و کم اهمیت تر بسیار بیشتر از این ارقام است که تا کنون مورد توجه مدیران نفتی کشور قرار نگرفته است.

در سویی دیگر عربستان نیز در میادین دریایی مشترک سرمایه‌گذاری زیادی انجام داده است. میدان نفتی فروزان مشترک بین ایران و عربستان است که سهم برداشت رقیب از ایران بیشتر است. کارشناسان رقم تخمینی لازم برای سرمایه‌گذاری در میادین مشترک ایران با کشورهای خلیج فارس را حدود 60 میلیارد دلار برآورد کرده‌اند. شاید بهترین فرصت برای سرمایه‌گذاری در صنعت نفت و گاز و به خصوص میادین مشترک ایران، سال های 1384 تا 1387 بوده که قیمت نفت بین 40دلار تا بالای 140 دلار رسید و سیصد میلیارد دلار درآمد عاید کشور شد. اما این فرصت را احمدی نژاد و دولت نهم به ایجاد دشمنی میان خود و کشورهای دیگر گذراند و همین موضوع سبب تحریم ها و بر زمین ماندن اغلب پروژه های نفتی به ویژه در میادین مشترک شد.

از سویی کشورعراق نیز امروز 112 میلیارد بشکه نفت و بین 10 تا 15 تریلیون متر مکعب ذخایر گازی دارد که بر اساس برنامه می خواهد میزان پتانسیل نفتی خود را به 160 تا 170 میلیارد بشکه برساند و میزان تولید خود را نیز افزایش دهد و با این وصف در صورتی که ایران برنامه های خود را در زمینه افزایش ذخایر و تولید انرژی سرعت ندهد عملا جایگاه دوم خود در اوپک را از دست خواهد داد.

این درحالی ست که شیوخ عرب در كشورهاي همسايه با بهره‌گيري از سرمايه شركت‌هاي بين‌المللي و انعطاف‌پذيري‌هاي سياسي در گفتگوها در حال برداشت از اين ميادين هستند و ادامه اين روند ضررهاي جبران‌ناپذيري به ايران خواهد رساند.

در صورت ادامه روند فعلی قطعا زیانهای جبران ناپذیری متوجه کشور و صنعت نفت یکصد ساله ایران خواهد شد.

---

منبع : نداي سبز آزادي
لينك در نداي سبز آزادي : http://www.irangreenvoice.com/article/2010/dec/20/9472